fakat allah kahretsin insan anlatmak istiyor albayım.


Varlığımı bile hissedemezken bir oyun kurdum kendime. Sadece ben varım. Yazıyorum, okuyorum, kaçıyorum. Aynılarını sen yaparsan nasıl kaçayım? Bir an bile arınamaz mıyım hırslarımdan? Benim yaptığım şeylerle anılamazsın. Çektiğim acıyı bile ucuzca kopyalıyorsun, hangi acıya sığınayım ben artık? Neye benim diyeceğim? İtiyorsunuz beni, yok olduğuma inandırıyorsunuz. Zihnime ait hissetmiyorum. Kendimi kandırmak için başkalarına yaptığım rol elimden kayacak.

Neye yatıyorum, ne yapabiliyorum. Adice bir uğraş buldum, zorla. Elimden alınacak. Hayır, keşke elimden alınsa. O zaman asilce istediğim için savaşabilirim. 

Yanlış olan şey bende. Ait olamıyorum, hiçbir yere. Nefretim düşmüyor satırlara. Cümlelerini benden almayın. Hiçbir yere varmayan cümlelerim, denizin dibinde çürümeye bırakılan cümlelerim...

"Artık her şeyden kuşku duyuyordu. Çünkü bu işin de sonunu getirememişti. İşte yine son anda kuruntular içindeydi. Oyunun sonunu merak edecek gücü kalmamıştı, her zaman olduğu gibi. Bir merak etseydi, sonumuz böyle olmazdı öğretmenim. Saçmalama Hikmet. Ben Hikmet değilim albayım. Bir zamanlar Hikmet olan gözlemcinin biriyim şimdi. İşime geldiği yerde domuz gibi susuyorum. Sonra her şeyi bir bir hatırlıyorum. Artık anlamlı anlamlı susma sırası bendeydi. Hayır, susan ben değildim albayım, susan ben değildim öğretmenim. İçimde acımasız bir H. vardı susan. Bütün ısrarlarıma rağmen konuşmuyordu. Beni ve Sevgi'yi çileden çıkarıyordu. İşine öyle geliyordu. Aptal! Ben bu adamı tanımıyorum albayım. Ben onun hafızasını istemiyorum. Ben, gecekondusunda yaşayan ve insanlıktan emekli olmuş bir adamım."

Öldüğüm her anı yaşıyorum. Yürüyorum, yürüyor, yürüyorlar. Kolları sallanıyor. İzliyorum. Düşünüyorum. Meşgulüm ben, kitap yazıyorum. Gördüğüm her an bir sahne, yazılmış, ben yazmışım. Siz görmüyorsunuz. Kitap yok. Ben de yokum. Düşüncelerime üflediler. Dalgınım; hayır, meşgulüm. Kitap yazıyorum, o yüzden düştüm. Çok işim var, daha çok düşüneceğim. Yaşadığım her an öleceğim.




"İçine düştüğüm nefret

Biraz miras biraz alın teri"

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

uyuşmuşluk?

 Yapmam gereken çok fazla şey var, yapmak istediğim çok fazla şey var. Önümde zihnimden başka engel yok. Her geçen gün sözler vermeye devam ediyorum. Yapmak için heveslendiğim şeyler var. Hayata dokunmak istiyorum. Yazmak, okumak, izlemek, belki sosyalleşmek istiyorum. Hepsini yapabilirim. Zihnimi bağlayan ipleri çözebilseydim çok yükseklerde olabilirdim. Üşengeçlik kadar basit bir durum değil, bazı anlar oluyor ki parmağımı kıpırdatıcak iradeyi bulamıyorum kendimde. Uyuşmuşluk? Bilmiyorum. Bir potansiyel ziyanıyım. Harcanıp gittiğimi hissediyorum. Bazen üzülüyorum, gurur duyulacak biri olmayı istiyorum. Kendi zihnime hapsolmuş gibiyim. Vücudum bu işi kendi kendine yapmasa nefes alabilir miydim şüpheli. Her şey biraz yankılı.  Kaptan Kadavra - Ruh ve Sinir Uyanmam gerek. 
Devamı

"İntihar öyle edilmez, böyle edilir baba. "

Resim
 Ümit Yaşar Oğuzcan; 24 kez intihar girişiminde bulunmuş, Türk edebiyatının melankolik şairi. Bir oğlu vardı, Vedat. Babasının bu hallerinden etkilenmiş, bunalımlarını miras almıştı. 6 Haziran 1973, Vedat son kez çıktı evinden. Daha on yediydi, Galata Kulesi'nin tepesinden bıraktı kendini. Bir not çıktı Vedat'ın cebinden:  "İntihar öyle edilmez, böyle edilir baba..." Galata Kulesi 6 Haziran 1973 Pırıl pırıl bir yaz günüydü Aydınlıktı, güzeldi dünya Bir adam düştü o gün Galata Kulesi’nden Kendini bir anda bıraktı boşluğa Ömrünün baharında Bütün umutlarıyla birlikte Paramparça oldu Bir adam benim oğlumdu... Gencecikti Vedat Işıl ışıldı gözleri İçi Bütün insanlar için sevgiyle doluydu Çıktı apansız o dönülmez yolculuğa Kendini bir anda bıraktı boşluğa Söndü güneş, karardı yeryüzü bütün Zaman durdu Bir adam düştü Galata Kulesi’nden Bu adam benim oğlumdu “Açarken ufkunda güller alevden” Çıktı, her günkü gibi gülerek evden Kimseye belli etmedi içindeki yangını Yürüdü, kendi
Devamı

Müziğe Armağanlar: Hayko Cepkin

Resim
  Türk Rock müziğinin önemli sesi, şahsen de çok saygı duyduğum bir müzisyendir kendisi. Hayatında pek çok zorluklara göğüs germekle kalmayıp bu zorlukları bir engel olmaktan çıkarıp ilerisi için bir adım haline getirebilmiştir. Şu yıllarımızda rol model alabileceğimiz güçlü kişiliklerden biridir. Fiziksel farklılıkları, etnik kökeni, yaptığı müzik çerçevesinde kariyerinin; belki de hayatının başından bu yana her zaman ötekileştirilmeye çalışılmıştır. Türkiye'de belki de en iyi sahne şovlarını onda görürüz. Gençlik yıllarından gelen tiyatro merakını mimik ve jestleriyle sahnesine taşımıştır diyebiliriz. Bildiğim kadarıyla müzikallerde de ismini görürüz. Gerek bu etkileyici sahne performansları, gerek müziğinin kalitesiyle Türk müziğine sunulmuş bir armağan gibidir. Şarkılarında verdiği toplumsal mesajlar da gözden kaçmamalıdır. Şu yıllarda dahi önüne geçilemeyen küçük yaşta evlendirilen kızlarımıza ithafen her konserinde seslendirdiği bir şarkısı vardır: Gelin Olmuş "Söyle der
Devamı