yeme bozukluğu?

 "Yemek yemek seni öldürmez ama yememek öldürür. "

Yeme bozukluğu olan birinin çokça karşısına çıkan bir cümledir. Dışarıdan bakılınca gayet de mantıklı. Ama yemekle sorunu olan biri için işler göründüğü kadar basit değildir. 

Yemek yemek benim için uzun süredir kafamı kurcalayan bir mevzu haline geldi. Kahvaltı, öğle yemeği, akşam yemeği ve ara öğünler. Bi şekilde beğenilme kaygısı ve özgüvensizlik gelişti. Öğle yemeğini gereksiz bulmaya başladım. O kadar yemeğe ihtiyacım yoktu ki. Kahvaltı ve akşam yemeği. Başta çok fark etmedi. Ama bu görünüş takıntısı bununla kalmayacaktı. İki öğün gayet yeterli, hatta fazlası bile var. Tabağımı daha az doldurayım en iyisi. Ucu gözükmeyen bir döngüye girişimin ilk anlarıydı bunlar. Artık akşam herkes için pişen yemekten yediğim günler çok yediğim günler. Çok yağlı, o şeyin içinde un vardır. Pişen gıdalara karşı bile önyargılıyım. Gıda işlemden geçtikçe kalorisi artıyor, dolayısıyla yiyebildiğim kadar çiğ tüketmeye çalışıyorum. Tam yağlı sütler, artık içemiyorum. Yağsız süte o kadar alıştım ki bildiğimiz süt çok yağlı geliyor. Aynı şekilde yoğurt ve peynir. Ortalama olarak 1500 üzeri kalori tüketmem gerekirken günlük aldıgım kalori miktarı 700 üstüyse ertesi gün cezalıyım, eğer bu kalori miktarı dört haneyi bulursa saatlerce ayna başında kalacağım gibi gözüküyor. Bende hatırı sayılır bir süredir işler böyle yürüyor. Artık en ufak şey yesem bile vücudum şişmiş gibi hissettiriyor. Yemek yediğim zaman kirli hissediyorum. Artık aç mıyım tok muyum ayırt edemiyorum. Sadece sezgisel olarak yemek istediğim, kendimi kontrol edemediğim zamanlarda yemeye başladım. İlk öğünüm yeme ataklarıyla başladıgı için de belli bir kalori miktarının üzerine çıkıyorum hep. Öyle çok zayıf değilim. Herkesten çok dikkat edip ortalama bir vücuda sahip olmak canımı sıkıyor. Daha fazla zayıflarsam sağlıklı olmazmış, olmasın. Bu kadar kalori hesabı yapıp canımı yaktıktan sonra ortalama olmak istemiyorum. Kimse bunun altındaki gerçeği, düşüncelerimi görmeyecek. Her zaman "diyet yapıyor, şımarıklığından yemiyor" olarak anılacağım.

 Picture me Broken - Skin&Bones


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

uyuşmuşluk?

 Yapmam gereken çok fazla şey var, yapmak istediğim çok fazla şey var. Önümde zihnimden başka engel yok. Her geçen gün sözler vermeye devam ediyorum. Yapmak için heveslendiğim şeyler var. Hayata dokunmak istiyorum. Yazmak, okumak, izlemek, belki sosyalleşmek istiyorum. Hepsini yapabilirim. Zihnimi bağlayan ipleri çözebilseydim çok yükseklerde olabilirdim. Üşengeçlik kadar basit bir durum değil, bazı anlar oluyor ki parmağımı kıpırdatıcak iradeyi bulamıyorum kendimde. Uyuşmuşluk? Bilmiyorum. Bir potansiyel ziyanıyım. Harcanıp gittiğimi hissediyorum. Bazen üzülüyorum, gurur duyulacak biri olmayı istiyorum. Kendi zihnime hapsolmuş gibiyim. Vücudum bu işi kendi kendine yapmasa nefes alabilir miydim şüpheli. Her şey biraz yankılı.  Kaptan Kadavra - Ruh ve Sinir Uyanmam gerek. 
Devamı

"İntihar öyle edilmez, böyle edilir baba. "

Resim
 Ümit Yaşar Oğuzcan; 24 kez intihar girişiminde bulunmuş, Türk edebiyatının melankolik şairi. Bir oğlu vardı, Vedat. Babasının bu hallerinden etkilenmiş, bunalımlarını miras almıştı. 6 Haziran 1973, Vedat son kez çıktı evinden. Daha on yediydi, Galata Kulesi'nin tepesinden bıraktı kendini. Bir not çıktı Vedat'ın cebinden:  "İntihar öyle edilmez, böyle edilir baba..." Galata Kulesi 6 Haziran 1973 Pırıl pırıl bir yaz günüydü Aydınlıktı, güzeldi dünya Bir adam düştü o gün Galata Kulesi’nden Kendini bir anda bıraktı boşluğa Ömrünün baharında Bütün umutlarıyla birlikte Paramparça oldu Bir adam benim oğlumdu... Gencecikti Vedat Işıl ışıldı gözleri İçi Bütün insanlar için sevgiyle doluydu Çıktı apansız o dönülmez yolculuğa Kendini bir anda bıraktı boşluğa Söndü güneş, karardı yeryüzü bütün Zaman durdu Bir adam düştü Galata Kulesi’nden Bu adam benim oğlumdu “Açarken ufkunda güller alevden” Çıktı, her günkü gibi gülerek evden Kimseye belli etmedi içindeki yangını Yürüdü, kendi
Devamı

Müziğe Armağanlar: Hayko Cepkin

Resim
  Türk Rock müziğinin önemli sesi, şahsen de çok saygı duyduğum bir müzisyendir kendisi. Hayatında pek çok zorluklara göğüs germekle kalmayıp bu zorlukları bir engel olmaktan çıkarıp ilerisi için bir adım haline getirebilmiştir. Şu yıllarımızda rol model alabileceğimiz güçlü kişiliklerden biridir. Fiziksel farklılıkları, etnik kökeni, yaptığı müzik çerçevesinde kariyerinin; belki de hayatının başından bu yana her zaman ötekileştirilmeye çalışılmıştır. Türkiye'de belki de en iyi sahne şovlarını onda görürüz. Gençlik yıllarından gelen tiyatro merakını mimik ve jestleriyle sahnesine taşımıştır diyebiliriz. Bildiğim kadarıyla müzikallerde de ismini görürüz. Gerek bu etkileyici sahne performansları, gerek müziğinin kalitesiyle Türk müziğine sunulmuş bir armağan gibidir. Şarkılarında verdiği toplumsal mesajlar da gözden kaçmamalıdır. Şu yıllarda dahi önüne geçilemeyen küçük yaşta evlendirilen kızlarımıza ithafen her konserinde seslendirdiği bir şarkısı vardır: Gelin Olmuş "Söyle der
Devamı