plastik ördek

 Nefes al. Nefes ver. Kafamı çıkardım. Suyun içindeki huzurlu sessiz uğultu bozuldu. Artık her şey biraz daha gerçek. Sevmedim. Kaçmam lazım benim. Buradan, insanlardan, en başta da kendimden kaçmam lazım. Suyun üstünden yükselen buharı izliyorum. Yumuşak hissettiriyor ama nefesimi kesiyor, hoş. Dizlerim kızarmış, fazla mı sıcak? Ama böyle üşümüyorum. Ilık bir yalnızlık var üzerimde. Buz gibi kesip atmıyor. Birden her şey yoğunlaşmaya başlıyor, sürem doldu. Yüzümü parçalasam; gözlerim akıp gitse, suya kapılsa... O zaman rahatlar mıyım? Sıcak bir sessizlik kaplar mı zihnimi? Tekrar sudayım. Kafamın içindeki keskin uğultudansa suyun misafirperver, nispeten daha huzurlu sessiz uğultusunu tercih ederim. Beni çağırıyor; suyun girdabına kapılıp gitsem, diyorum. Kalp atışlarımı sayıyorum. 27, 28, 29, 30... Sessizlik, hiç kimse yok. Belki ben de yok olurum, diyorum. 59, 60, 61, 62... Ciğerlerimdeki hava tükeniyor. Gerçekliğe biraz daha yaklaşıyorum. 98, 99, 100... Çıkmak istemiyorum. Suya karışırsam çözülür. 110, 111, 112, 113... Yapamadım. Ben suya ait değilim. (Nereye ait olduğumu hala bilmiyorum.) Ciğerlerimi havayla dolduruyorum. Başarısızlığın hüznü yüzüme çarpıyor. Gözyaşlarım suya karışıyor. Ağlıyorum; su beni kabul etmediği için, beni kesen düşüncelerle yalnız kaldığım için, suyun beni bir anne gibi sarmalayacak şefkatli kollarına yerleşemediğim için. Her şey için, hiçbir şey için... Tekrar suya gömülüyorum, tekrar, tekrar ve tekrar. Lütfen al beni. Anlıyorum ki, kabul edilmedim. Suya karışamadım, su olamadım. 

Kolumu sarkıtıyorum. Böyle ölsem güzel gözükür müyüm? Vazgeçiyorum. Bu aptal insanlar beni bulduklarında güzelliğimi görmez. Hiçbir zaman göremediler.

Kardeşimin plastik ördeği bana sırıtıyor. "Ben suya aidim, sen?" Kes sesini, ördek.